سنگشگو مجموعه‌اي از قالی‌هاي ايراني را گردآورده بود كه همگي آنها يك نقطه مشترك داشتند: شكارگاه‌ها و حيواناتي چون غزال و مرغان ايراني. او به اين نقش‌مايه‌ها عشق مي‌ورزيد. شايد همين عشق بي حساب سبب شد اين نوع از قالی‌هاي ايراني به قالی ‌هاي سنگشگو شهرت يابند. 
نمونه قالى‌هاي موجود در موزه ملي قالی ايران هم با اين نام خوانده مي‌شوند. بافت نواري خاص به دور قاب نقش‌مايه‏ ها، طرح برگ‏هاى بزرگ در حاشيه و نقش طاووس و ماهى‏هاى‏ قرينه را از مهم ترين ويژگي قالي هاي سنگشگو مى‏‌داند.
اين قالی زمينه‌اي تيره دارد كه پوشيده از نقوش حيوانات واقعى و افسانه‏اى است. حيوانات در حالت هاى متفاوتى تصوير شده اند. در مركز قالى، ترنج شكيلى نقش بسته كه‏ صحنه شكاري پر جنب و جوش را نشان مى‏دهد. اين نمونه قالى از شاهكارهاى قاليبافى دوران ‏صفوى به‏شمار مى‏رود و سرشار از رنگ‏هاى شاداب و تصاوير پيكار حيوانات و نيز نقوش‏انسانى در مقابل درخت زندگى است.
2 نمونه از شناخته شده ‏ترين قالى‏ هاى اين گروه را مى‏توان قالى‏ هايى كه پطركبير، تزار روسيه درسال 1698، به‏ هنگام تاجگذارى لئوپولد امپراطور اتريش به او هديه كرد، نام برد. زمينه اصلى‏ اين قالي‌ها، مرغزارى سرسبز پوشيده از گل و بوته و شاخ و برگ‏هاى پيچان و چرخان، همراه با اشعارى در مدح شاه، است. اين قالی ها سال ها بعد به موزه ‏هنرهاى كاربردى اتريش و موزه متروپوليتن انتقال يافتند. 
کارشناسان معتقدند، قالي‌بافان تبريزي و آنانكه در شمال شرق ايران ساكن بودند نيز از حيوان ها براي تزيين آثارشان بهره مي بردند. اما تفاوت سبك قالى‏هاى‏ حيوان‌دار شرق ايران با قالی ‏هاى شمال غربى و تبريز در زمينه گل و بوته تابع طرح حيوانات است و طرح فرعى به‏ حساب می آيد، در قالی ‏هاى خراسان نقوش حيوانات در ميان زمينه طرح افشان با تزيينات بسيار به‏ صورتي ‏نامشخص، مخفى و پراكنده است. همچنين با وجود توازنى كه بين نقوش و رنگ‏ قالى‏هاى ‏بافت تبريز وجود دارد، شفافيت و رنگ‏هاى غنى قالى‏ هاى بافت خراسان بر شكوه و عظمت ‏آن‏ها مى‏ افزايد.
قالی هاي سنگشگو تنها يك نمونه از علاقه بي‌حد پادشاهان لهستاني به قالی هاي ايراني هستند. نه تنها شاهزاده سنگشگو كه بسياري از اسلاف و اخلافش قالی هاي ايراني را گرد ‌آوردند و امروز نمونه‌هاي منحصر به‌ فردي از آنها در موزه‌هاي معتبر جهان جا خوش كرده‌اند.